Apulei
metamorphoseon libri XI

liber IV caput XXVI

[1] tali puella sermone deterrita manusque eius exosculata «parce», inquit, «mi parens, et durissimo casui meo pietatis humanae memor subsiste paululum. [2] nec enim, ut reor, aevo longiore maturae tibi in ista sancta canitie miseratio prorsus exaruit. specta denique scaenam meae calamitatis. [3] speciosus adolescens inter suos principalis, quem filium publicum omnis sibi civitas cooptavit, meus alioquin consobrinus, tantulo triennio maior in aetate, [4] qui mecum primis ab annis nutritus et adultus individuo contubernio domusculae, immo vero cubiculi torique sanctae caritatis adfectione mutua mihi pigneratus votisque nuptialibus pacto iugali pridem destinatus, [5] consensu parentum tabulis etiam maritus nuncupatus, ad nuptias officio frequenti cognatorum et adfinium stipatus templis et aedibus publicis victimas immolabat. domus tota lauris obsita, taedis lucida constrepebat hymenaeum. [6] tunc me gremio suo mater infelix tolerans mundo nuptiali decenter ornabat mellitisque saviis crebriter ingestis iam spem futuram liberorum votis anxiis propagabat, [7] cum inruptionis subitae gladiatorum <fit> impetus ad belli faciem saeviens, nudis et infestis mucronibus coruscans. non caedi, non rapinae manus adferunt, sed denso conglobatoque cuneo cubiculum nostrum invadunt protinus. [8] nec ullo de familiaribus nostris repugnante ac ne tantillum quidem resistente miseram exanimem, saevo pavore trepidam de medio matris gremio rapuere. sic ad instar Attidis vel Protesilai dispectae disturbataeque nuptiae.