|
|
liber
IV caput XXXI
-
[1]
et tota illa perlata de formonsitatis aemulatione fabula
gemens ac fremens indignatione: «per ego te»,
inquit, «maternae caritatis foedera deprecor, per tuae
sagittae dulcia vulnera, per flammae istius mellitas uredines,
vindictam tuae parenti, [2] sed plenam tribue et in
pulchritudinem contumacem severiter vindica idque unum et pro
omnibus unicum volens effice: [3] virgo ista amore
fraglantissimo teneatur hominis extremi, quem et dignitatis et
patrimonii simul et incolumitatis ipsius Fortuna damnavit,
tamque infirmi, ut per totum orbem non inveniat miseriae suae
comparem.»
[4] sic effata et osculis hiantibus
filium diu ac pressule saviata proximas oras reflui litoris
petit plantisque roseis vibrantium fluctuum summo rore calcato
ecce iam profundi maris sudo resedit vertice, et ipsum [5]
quod incipit velle, set statim, quasi pridem praeceperit, non
moratur marinum obsequium: [6] adsunt Nerei filiae chorum
canentes et Portunus caerulis barbis hispidus et gravis
piscoso sinu Salacia et auriga parvulus delphini Palaemon; [7]
iam passim maria persultantes Tritonum catervae hic concha
sonaci leniter bucinat, ille serico tegmine flagrantiae solis
obsistit inimici, alius sub oculis dominae speculum progerit,
curru biiuges alii subnatant. talis ad Oceanum pergentem
Venerem comitatur exercitus.
|
|