|
|
liber
IV caput XXXII
-
[1]
interea Psyche cum sua sibi perspicua pulchritudine nullum
decoris sui fructum percipit. spectatur ab omnibus, laudatur
ab omnibus, nec quisquam non rex, non regius, nec de plebe
saltem cupiens eius nuptiarum petitor accedit. [2] mirantur
quidem divinam speciem, sed ut simulacrum fabre politum
mirantur omnes. [3] olim duae maiores sorores, quarum
temperatam formonsitatem nulli diffamarant populi, procis
regibus desponsae iam beatas nuptias adeptae, [4] sed Psyche
virgo vidua domi residens deflet desertam suam solitudinem
aegra corporis, animi saucia, et quamvis gentibus totis
complacitam odit in se suam formonsitatem.
[5] sic
infortunatissimae filiae miserrimus pater suspectatis
caelestibus odiis et irae superum metuens dei Milesii
vetustissimum percontatur oraculum [6] et <a> tanto
numine precibus et victimis ingratae virgini petit nuptias et
maritum. sed Apollo, quamquam Graecus et Ionicus, propter
Milesiae conditorem sic Latina sorte respondit:
|
|