|
|
liber
IV caput XXXIII
-
[1]
«montis in excelsi scopulo, rex, siste puellam
ornatam
mundo funerei thalami.
nec speres generum mortali stirpe
creatum,
sed saevum atque ferum vipereumque malum,
[2]
quod pinnis volitans super aethera cuncta fatigat
flammaque
et ferro singula debilitat,
quod tremit ipse Iovis, quo
numina terrificantur
fluminaque horrescunt et Stygiae
tenebrae.»
[3] rex olim beatus affatu sanctae
vaticinationis accepto pigens tristisque domum pergit suaeque
coniugi praecepta sortis enodat infaustae. maeretur, fletur,
lamentatur diebus plusculis. sed dirae sortis iam urget taeter
effectus. [4] iam feralium nuptiarum miserrimae virgini
choragium struitur, iam taedae lumen atrae fuliginis cinere
marcescit, et sonus tibiae zygiae mutatur in querulum Ludii
modum cantusque laetus hymenaei lugubri finitur ululatu et
puella nuptura deterget lacrimas ipso suo flammeo. [5] sic
adfectae domus triste fatum cuncta etiam civitas congemebat
luctuque publico confestim congruens edicitur iustitium.
|
|