|
|
liber
IV caput XXXIV
-
[1]
sed monitis caelestibus parendi necessitas misellam Psychen ad
destinatam poenam efflagitabat. perfectis igitur feralis
thalami cum summo maerore sollemnibus toto prosequente populo
vivum producitur funus et lacrimosa Psyche comitatur non
nuptias sed exequias suas. [2] ac dum maesti parentes et tanto
malo perciti nefarium facinus perficere cunctantur, ipsa illa
filia talibus eos adhortatur vocibus:
[3] «quid
infelicem senectam fletu diutino cruciatis? quid spiritum
vestrum, qui magis meus est, crebris eiulatibus fatigatis?
quid lacrimis inefficacibus ora mihi veneranda foedatis? quid
laceratis in vestris oculis mea lumina? quid canitiem
scinditis? quid pectora, quid ubera sancta tunditis? [4] haec
erunt vobis egregiae formonsitatis meae praeclara praemia.
invidiae nefariae letali plaga percussi sero sentitis. [5] cum
gentes et populi celebrarent nos divinis honoribus, cum novam
me Venerem ore consono nuncuparent, tunc dolere, tunc flere,
tunc me iam quasi peremptam lugere debuistis. iam sentio, iam
video solo me nomine Veneris perisse. [6] ducite me et cui
sors addixit scopulo sistite. festino felices istas nuptias
obire, festino generosum illum maritum meum videre. quid
differo, quid detrecto venientem, qui totius orbis exitio
natus est?»
|
|