|
|
liber
V caput III
-
[1]
sensit Psyche divinae providentiae beatitudinem monitusque,
voces informes audiens, et prius somno et mox lavacro
fatigationem sui diluit; [2] visoque statim proximo
semirotundo suggestu, propter instrumentum cenatorium rata
refectui suo commodum, libens accumbit. [3] et ilico vini
nectarei eduliumque variorum fercula copiosa nullo serviente,
sed tantum spiritu quodam impulsa subministrantur. [4] nec
quemquam tamen illa videre poterat, sed verba tantum audiebat
excidentia et solas voces famulas habebat. [5] post opimas
dapes quidam introcessit et cantavit invisus, et alius
citharam pulsavit, quae videbatur nec ipsa tunc modulatae
multitudinis conferta vox aures eius affertur, ut, quamvis
hominum nemo pareret, chorus tamen esse pateret.
|
|