|
|
liber
V caput V
-
[1]
ea nocte ad suam Psychen sic infit maritus namque praeter
oculos et manibus et auribus is nihilo setius sentiebatur: [2]
«Psyche dulcissima et cara uxor, exitiabile tibi
periculum minatur Fortuna saevior quod observandum pressiore
cautela censeo. [3] sorores iam tuae mortis opinione turbatae
tuumque vestigium requirentes scopulum istum protinus aderunt,
quarum si quas forte lamentationes acceperis, neque
respondeas, immo nec prospicias omnino; ceterum mihi quidem
gravissimum dolorem, tibi vero summum creabis exitium.»
[4] annuit et ex arbitrio mariti se facturam
spopondit, sed eo simul cum nocte dilapso diem totum lacrimis
ac plangoribus misella consumit, [5] se nunc maxime prorsus
perisse iterans, quae beati carceris custodia septa et humanae
conversationis colloquio viduata nec sororibus quidem suis de
se maerentibus opem salutarem ferre ac ne videre eas quidem
omnino posset. [6] nec lavacro nec cibo nec ulla denique
refectione recreata flens ubertim decessit ad somnum.
|
|