|
|
liber
V caput XI
-
[1]
placet pro bono duabus malis malum consilium totisque illis
tam pretiosis muneribus absconditis comam trahentes et,
proinde ut merebantur, ora lacerantes simulatos redintegrant
fletus. [2] ac sic parentes quoque redulcerato prorsum dolore
raptim deterrentes vesania turgidae domus suas contendunt
dolum scelestum, immo vero parricidium struentes contra
sororem insontem.
[3] interea Psychen maritus ille,
quem nescit, rursum suis illis nocturnis sermonibus sic
commonet: «videsne, quantum tibi periculum? velitatur
Fortuna eminus, ac nisi longe firmiter praecaves, mox comminus
congredietur. [4] perfidae lupulae magnis conatibus nefarias
insidias tibi comparant, quarum summa est, ut te suadeant meos
explorare vultus, quos, ut tibi saepe praedixi, non videbis si
videris. [5] ergo igitur si posthac pessimae illae lamiae
noxiis animis armatae venerint - venient autem, scio -, neque
omnino sermonem conferas et si id tolerare pro genuina
simplicitate proque animi tui teneritudine non potueris, certe
de marito nil quicquam vel audias vel respondeas. [6] nam et
familiam nostram iam propagabimus et hic adhuc infantilis
uterus gestat nobis infantem alium, si texeris nostra secreta
silentio, divinum, si profanaveris, mortalem.»
|
|