|
|
liber
V caput XVI
-
[1]
sed dum Zephyri tranquillo spiritu sublimatae domum redeunt,
sic secum altercantes: «quid, soror, dicimus de tam
monstruoso fatuae illius mendacio? tunc adolescens modo
florenti lanugine barbam instruens, nunc aetate media candenti
canitie lucidus. quis ille, quem temporis modici spatium
repentina senecta reformavit? [3] nil aliud repperies, mi
soror, quam vel mendacia istam pessimam feminam confingere vel
formam mariti sui nescire; quorum utrum verum est, opibus
istis quam primum exterminanda est. [4] quodsi viri sui faciem
ignorat, deo profecto denupsit et deum nobis praegnatione ista
gerit. certe si divini puelli - quod absit - haec mater
audierit, statim me laqueo nexili suspendam. [5] ergo interim
ad parentes nostros redeamus et exordio sermonis huius quam
concolores fallacias adtexamus.»
|
|