|
|
liber
V caput XXVI
-
[1]
sic locuto deo pastore nulloque sermone reddito, sed adorato
tantum numine salutari Psyche pergit ire. sed <cum>
aliquam multum viae laboranti vestigio pererrasset, inscio
quodam tramite iam die labente accedit quandam civitatem, in
qua regnum maritus unius sororis eius obtinebat. [2] qua re
cognita Psyche nuntiari praesentiam suam sorori desiderat; mox
inducta mutuis amplexibus alternae salutationis expletis
percontanti causas adventus sui sic incipit:
[3]
«meministi consilium vestrum, scilicet quo mihi
suasistis, ut bestiam, quae mariti mentito nomine mecum
quiescebat, priusquam ingluvie voraci me misellam hauriret,
ancipiti novacula peremerem. [4] sed cum primum, ut aeque
placuerat, conscio lumine vultus eius aspexi, video mirum
divinumque prorsus spectaculum, ipsum illum deae Veneris
filium, ipsum inquam Cupidinem, leni quiete sopitum. [5] ac
dum tanti boni spectaculo percita et nimia voluptatis copia
turbata fruendi laborarem inopia, casu scilicet pessumo
lucerna fervens oleum rebullivit in eius umerum. [6] quo
dolore statim somno recussus, ubi me ferro et igni conspexit
armatam, «tu quidem,» inquit, «ob istud tam
dirum facinus confestim toro meo divorte tibique res tuas
habeto, [7] ego vero sororem tuam» - et nomen quo tu
censeris aiebat - «iam mihi confarreatis nuptiis
coniugabo»; et statim Zephyro praecipit, ultra terminos
me domus eius efflaret.»
|
|