|
|
liber
VI caput IX
-
[1]
et audaciter in capillos eius inmissa manu trahebat eam
nequaquam renitentem.
quam ubi primum inductam
oblatamque sibi conspexit Venus, laetissimum cachinnum
extollit et qualem solent frequenter irati, caputque quatiens
et ascalpens aurem dexteram [2] «tandem,» inquit,
«dignata es socrum tuam salutare? an potius maritum, qui
tuo vulnere periclitatur, intervisere venisti? sed esto
secura, iam enim excipiam te ut bonam nurum condecet»;
et «ubi sunt,» inquit, «Sollicitudo atque
Tristities, ancillae meae?» [3] quibus intro vocatis
torquendam tradidit eam. at illae sequentes erile praeceptum
Psychen misellam flagellis afflictam et ceteris tormentis
excruciatam iterum dominae conspectui reddunt. [4] tunc rursus
sublato risu Venus «et ecce,» inquit, «nobis
turgidi ventris sui lenocinio commovet miserationem, unde me
praeclara subole aviam beatam scilicet faciat. [5] felix vero
ego, quae in ipso aetatis meae flore vocabor avia, et vilis
ancillae filius nepos Veneris audiet. [6] quanquam inepta ego
frustra filium dicam; impares enim nuptiae et praeterea in
villa sine testibus et patre non consentiente factae legitimae
non possunt videri ac per hoc spurius iste nascetur, si tamen
partum omnino perferre te patiemur.»
|
|