|
|
liber
VI caput XVII
-
[1]
tunc Psyche vel maxime sensit ultimas fortunas suas et
velamento reiecto ad promptum exitium sese compelli manifeste
comperit. quidni? quae suis pedibus ultro ad Tartarum manesque
commeare cogeretur. [2] nec cunctata diutius pergit ad
quampiam turrim praealtam, indidem sese datura praecipitem;
sic enim rebatur ad inferos recte atque pulcherrime se posse
descendere.
[3] sed turris prorumpit in vocem subitam
et «quid te,» inquit, «praecipitio, o
misella, quaeris extinguere? quidque iam novissimo periculo
laborique isto temere succumbis? [4] nam si spiritus corpore
tuo semel fuerit seiugatus, ibis quidem profecto ad imum
Tartarum, sed inde nullo pacto redire poteris. mihi ausculta:
|
|